مدح و مرثیۀ امام جعفر صادق علیه‌السلام
آتش شکـست، حرمتِ بیت‌الحـرام را تـا خـلـوتِ امـام، کـشـیـد ازدحـام را دستِ طنابِ روضه به حبل‌المتین رسید آخـر شکـست، حـرمتِ دستِ امام را شـیخ‌الکـبـیر، پـای پـیاده حـقـیر کرد در کوچه‌های شهـر، سواره نظام را موی سپـید، مصحفِ نـوح‌الائمه بود هر بی‌وضو رسید، شکست احترام را آتش؛ در این مجادله «بَرداً سلام» شد با شـعـله زد خـلـیـل، عـلیه‌الـسلام را با دو گـریز، داغِ حـسـینـیه تـازه شد از شعله‌های روضه بگویم کدام را؟! آتش؛ نمازِ مادرمان را شکست و رفت با مـیخِ در رساند، به سجـده قـیام را آتش؛ وبـالِ دامنِ طفـلی سه ساله شد آتـش؛ گـرفت، معـجـرِ اهـل خـیام را از آتشی که هـیزمِ این روضه‌ها شده ای چشم تر !؛ ببار و بگیر انتـقام را |